Wydana kilka lat temu książka łączyła ze sobą dwa wydarzenia - jubileusz 85-lecia obecności hokeja w Toruniu i rozgrywane w 2009 r. w piernikowym mieście mistrzostwa świata. O ile o mistrzostwach, przynajmniej od strony sportowej, mało kto dziś pamięta, o tyle nad publikacją ciągle warto się pochylić. Tym bardziej, że pierwsza drużyna jest o rok młodsza od PZHL-u.
Jest to krótki dokument opowiadający o tym, jak trzej byli hokeiści Cracovii, w przerwie między wzajemnymi docinkami, wyjeżdżają na lód, by nauczyć czegoś najmłodszych. Następuje zderzenie dwóch światów - podczas, gdy dotychczasowy trener mówi o koncentracji i zwycięstwie, oni swojej grupie przekazują nauki o kolektywie i szacunku dla rywali.
Fortuna Wyry jest jedną z tych drużyn, o których mało kto pamięta, bo chociaż Unia Wyry brała udział w rozgrywkach ligowych już w pierwszym sezonie po ich utworzeniu, a hokej pojawił się w Wyrach w 1930 roku i był obecny przez ponad 40 lat, to swoje największe sukcesy, czyli dwukrotny awans do I. ligi (najwyższy wtedy poziom), święciła w latach pięćdziesiątych.
Sezon skończony, medale rozdane, a niegdysiejsi rywale ramię w ramię przygotowują się do ostatniej batalii pod wodzą Igora Zacharkina. Ale czym byłyby rozgrywki bez tradycyjnego podsumowania i drużyny All-Star, nawet jeśli jest to podsumowanie trochę spóźnione i nie dotyczy już Polskiej Ligi Hokejowej?
Nic tak nie irytuje statystyków, jak pomyłki dotyczące punktacji kanadyjskiej w protokole. Zdarzają się one nawet na turniejach z cyklu MŚ. Z prostego powodu - nie sędziują ich cyborgi, a przepisy międzynarodowe nie sprzyjają tak prawdzie, jak te z NHL. Dlatego, zajmijmy się interpretacją związanych z nią paragrafów, by więcej nie zastanawiać się - co, komu i dlaczego (nie).
Z okazji każdej większej imprezy organizatorzy wydają prospekty ze składami, zdjęciami i krótkim opisem drużyn obecnych na turnieju. 
W kwietniu uwaga wszystkich zwrócona była w stronę Doniecka. Mimo problemów, jakie bez przerwy targają naszym hokejem, optymizm w narodzie nie zginął. Swojej szansy szukaliśmy patrząc przez pryzmat wygranej z Ukrainą podczas turnieju EIHC oraz w magii duetu Zacharkin - Bykow, który miał za zadanie, w trybie natychmiastowym, zaczarować naszą rzeczywistość.
Cel - zebrać w jednym miejscu najważniejsze informacje dotyczące tyskiego GKS-u. Kalendarium będzie aktualizowane i z czasem powstanie coś na kształt "sezonu w pigułce".
Niedawno minęła kolejna rocznica powstania GKS-u Tychy. Dwa lata temu, z okazji 40 urodzin klub przygotował film dokumentalny opowiadający historię hokeistów i piłkarzy, który swoją premierę miał podczas jubileuszowego festynu, w nieczynnej Andromedzie. Warto go sobie przypomnieć. A kogo nie było, niech szybko nadrabia zaległości.
Książka Czerkawskiego i Zawioły jest ciężką pozycją do czytania. Zamknięcie ostatniej strony zajęło mi cztery miesiące. I nie jest to przytyk do stylu w jakim została napisana, bo nawet średnio rozgarnięty uczeń podstawówki jest w stanie skończyć ją w jeden wieczór, lecz do całokształtu, który zmusza do powstrzymywania się przed takim właśnie obrotem sprawy.
Prezentowany przez IIHF ranking frekwencji ligowej może być punktem wyjścia do szerszego porównania polskiej ligi na tle Europy. Wynika z niego jednoznacznie, że z powodu wielu lat bezczynności za nami została już tylko hokejowa egzotyka, hokeistów powinniśmy wpisać do Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych i nie przez przypadek kadra do elity ma daleko.
Nawet z grającą na 3 formacje Ukrainą, Polacy nie zdołali wygrać i zostali na trzeci rok na zapleczu zaplecza Elity. Nikt nie wie, co działo się w szatni po świetnej pierwszej tercji, ale w drugiej nasi zawodnicy przestraszyli się szansy i zostali zepchnięci do defensywy. Obudzili się dopiero po bramce Materuchina, ale coraz wolniejsi rywale dowieźli zwycięstwo do końca.Główny kandydat do spadku postawił twarde warunki, nasza defensywa zbyt łatwo się gubiła, brakowało szybkości i nastawionych celowników, więc do samego końca trzeba było obawiać się o wynik. Gdyby pełniący na MŚ rolę team leadera Czerkawski pojawił się na lodzie, to pewnie zawstydziłby obecnych kadrowiczów tak samo, jak zrobił to 4-ligowy Sibirtsev.Spotkanie z drużyną, która w eliminacjach do ZIO zaszła dalej, niż my, było ostatnim poważnym sprawdzianem przed meczem z Ukrainą. Na pierwszą bramkę trochę przypadkowo padła odpowiedź, ale to Polacy grali lepiej i składniej. I choć nasi rywale ambitnie walczyli do końca, a nam zdarzały się błędy, to Kosowski wyłapując strzał równo z syreną, potwierdził wyższość.
